سوال:
با سلام و تحیت یکی از مسائلی که کارشناسان امور مشاوره و روانشناسی بر آن تاکید میکنند، این است که یکی از مهم ترین انگیزه ها برای استمرار یک کار پسندیده، ستایشی است که از درون آدمی نسبت به خود او صورت میگیرد. بعبارت دیگر پاداشی که آدمی از خود میگیرد، نقش عمده ای در تقویت او در پیمودن مسیری که انتخاب کرده است دارد. میخواستم بدانم این مسئله چگونه با پرهیز از عجب قابل جمع است؟ چگونه از اعمال حسنه که به توفیق الهی انجام میدهیم شاد باشیم اما نسبت به آنها فریفته نشویم؟ باتشکر