سوال:
سلام حاج آقا
سوالی داشتم از خدمتتون
من دانشجو هستم و اهل فعالیت های فوق برنامه و کارهای فرهنگی و اینها هم هستم.
دغدغه و هدفم تعالی اسلام و خدمت به اسلام و مسلمین و ادای دینم به جمهوری اسلامی است.
بر همین اساس فعالیت های هم می کنم.
اما گاهی که به انگیزه هایم نگاه می کنم می بینم هرچند ظاهر هدفم از کارهایم خداست ولی در باطن تماما رنگ خدایی ندارد و احساس می کنم خیلی خالصانه نیست.
مثلا گاهی فیلم می سازیم. محتوایش دینی است و هدفمان هم همین بوده. اما ته دلم دوست دارم به همه نشان بدهند و تعریف و به به و چه چه شان را بشنوم. یا گاهی به این فکر می کنم که شاید روزی از دست فلان کسک جایزه بگیرم و این متاسفانه متسفانه برایم جذاب است.

احساس می کنم خیلی جویای معروف شدن هستم و از شهرت لذت می برم. خودم می دانم کارم اشتباه است ولی خب ته دلم دوست دارم.
یا مثلا گاهی دوست دارم دبیر یا مسئول فلان تشکل یا فلان موسسه بشوم. هدفم هم ایجاد تغییر و اصلاح فضای آن است ولی ته دلم از اینکه مدیر و رئیس باشم لذت می برم.
هم علاقه به شهرت را حس می کنم هم علاقه به ریاست و مدیریت. گاهی متاسفانه حرف و نظر مردم هم خیلی برایم پراهمیت می شود.

حاج آقا خودم می دانم این احساس ها چیزهای بدی هستند و می ترسم که روزی کار دستم بدهند و خدای نکرده مصداق آیه قُلْ هَلْ نُنَبِّئُكُم‌ بِالاخْسَرِينَ أَعْمَـٰلاً * الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي‌ الْحَيَو ةِ الدُّنْيَا وَ هُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعًا
بشوم. فکر کنم که دارم برای خدا کار می کنم اما برای دل خودم بوده باشه و همه اش نابود شود.

حاج آقا لطفا یک راه حل عملی به من بگویید. چه کنم تا این کار ها و فعالیت هایم خالصانه فقط و فقط برای خدا باشد؟ انجام عبادات و مستحبات و نماز اول وقت کمکی به تصحیح این علقه ها می کند؟