سوال:
عرض سلام وادب خدمت شما استاد گرامی.
استاد من پسری ٢٠ساله هستم ساکن شهر رشت.
درخانواده ای مذهبی واذری زبان قدکشیده ام عاشق اهل بیت بوده وهستم وارادت خاصی نسبت به اقا قمربنی هاشم (علیه السلام)دارم.
درسن ١٠سالگی پدرم به رحمت خدا رفت ,خدا توفیق داد تا قبل از رسیدن به سن تکلیف واجباتی را که برحسب احتیاط تخمین میزدم که از پدرم فوت شده ادا کردم.
اهل نماز و هیات بودم تا اینکه در سن چهارده سالگی به طور اتفاقی باشنیدن صحبت دوستانم که درحال تعریف از گناه زشتی به نام استمنا بودن مبتلا به این معصیت بزرگ شدم تا چندسال حتی نمیدانستم گناه است چه رسد به انکه بدانم جزو گناهان کبیره نیز هست.
بعد از فهمیدن این موضوع خود را به اب واتش زدم که ترکش کنم دو وماهی حتی موفق شدم اما دوباره الوده شدم,خدا گواه است لحظه ای مایوس نشدم وپس هر بار ارتکاب این معصیت دوباره عزم خود را جزم کردم اما پس از چند روز وحتی ماه (بیشترین مدت ٨٨ روز)دوباره به این گناه روی اوردم .مناجات ,روضه ,التماس ازخدا واهل بیت که کمکم کنند ونگذارن ازدست برم حال که بیست سال شدم واقعا شرمم می اید که به مجالس روضه برم باخود میگویم اخر بی حیا تورا چه به اهل بیت و اوردن نام یگانه علمدار دشت کربلا .خیلی این گناه با روح ام بازی کرد منی که نمازم ترک نمیشد منی که مجالس روضه را باهیچ چیز عوض نمیکردم حال کارم به جایی کشیده که شرم دارم سجاده بیاندازم هیات بروم.
بعد از اینکه حاج اقای حق شناس را شناختم وشنیدم که چه سربازانی را تقدیم به حضرت صاحب الزمان (عج)نموده ازجمله عارف شهید احمد علی نیری
باخودگفتم ای کاش ایشان زنده بودن ونزدشان مشرف میشدم که اتفاقی فهمیدم شما هم شاگرد ایشان بوده اید عذرخواهم که وقت گرانبهای حضرتعالی راگرفتم.
عاجزانه ازشما تقاضا دارم راه خلاصی از شر این معصیت شوم را به من نشان دهید بفرمایید چرا بعد از عهد باخود وخدای خود توان حفظ ان را بیش از مدتی محدود ندارم؟ بفرمایید چگونه از شراین افکار شیطانی وشهوانی که لحظه ای مرا به حال خود نمیگذارد رها شوم ؟حقیر جدا وجدا شرایطم وخیم است به دادم برسیدپیشاپیش از لطف وپاسخ جامعتان سپاس گذارم حقیر را نزد پرودگار یاد کنید به امید گوشه نگاهی.