سوال:
با سلام.
من دختري 26 ساله هستم و تحصيلاتم ارشد.حدود 8 سال پيش به قصد ازدواج با پسري هم سن ارتباط داشتم. البته ناگفته نماند كه ايشان اول مخالف بودند و مي گفتند كه من ازشون سر هستم و نه . اما بعد قبول كردند اما بعد از مدتي و ديدن رفتارهاي خطا از ايشون بنده به طور ناگهاني و بدون بيان دليل ارتباط رو قطع كردم و چند بار ايشون تقاضا كردند و من قبول نكردم.پارسال در پيامكي گفتند كه هيچ وقت از من نمي گذرند.
حدود 3 سال پيش خواستگااري بسيار با اخلاق و متدين آمدند كه ميخواستند در تهران زندگي كنند و من راستش از روي ناداني چون اولين موقعيت خواستگارم بود موضوعي را بلد كردم كه پسر علي رغم پسنديدن باز به خاطر اين موضوع ماجرا رو منتفي كرد .
راستش الان فكر مي كنم به علت اون خطاهام و اون ناداني هام هست كه خواستگار قابل توجه و حتي مناسب ندارم.يا اينكه گير مني دند كه تحصيلاتم بالاست يا ما ساكن اون شهري كه مي شينيم نيستيم يا اگر موردي گير به اين ها نمي ده مادرم گير به تحصيلات و يا اينكه ساكن تهران نشه و مطلقه نبودن مرد مي ده و صحبت من اين وسط براي مادرم جز اعصاب خوردي بيشتر نداره و ناراحت مي شه. واقعا وظيفه من چيه ؟
گاهي مي گم آه اون آدم اولي است كه با ايكه نمي خواست از اول من باعث ظلم بهش شدم. من ترسم از ازدواج در تقديرم نبودن نيست. ترسم اينه كه با كارهاي خودمن و خانواده ام اين اتفاق يا افتاده باشه يا بيافته
در ضمن وقتي نظراي اينجا رو خوندم از خودم خجالت كشيدم . من خيلي اهل مستحبات نيستم و تمام تلاشم در درست انجام دادن واجبات و تر محرماته كه هنوز كامل محقق نشه. تو رو خدا منو دعا كنيد كه بشم عبد صالح خدا حتي اگر ازدواج نكردم