سوال:
با سلام و عرض ادب خدمت حضرت اقای جاودان. انشا الله محفوظ باشید

حضرت اقا بنده مادر پسری 5 ساله هستم که مثل همه مادران جوان با شور و شوق زیاد تصمیم به بچه دار شدن گرفتم. و خدا پسری زیبا به من و همسرم عطا کرد اما بعد از مدتی متوجه شدیم پسرمان به یک نوع از اختلالات رشدی گرفتار است. صحبت نمیکند و صحبت ما را هم متوجه نمیشود و شبها درست نمی خوابید و یکی دو نوع از مواد غذایی بیشتر مصرف نمیکرد.

خلاصه در رنج و عذابم. حضرت اقا من متوجه ام که این امر امتحان الهی ست و به دیده منت می پذیرم و خدا خودش می داند که نعوذ بالله از خدا شکایتی و غضبی ندارم( هرچند وقتی پسرم کوچکتر بود این حالات در من بود و مثل شیطانی بودم که از خدا رنجیده و پرخاشگر و عصبی بودم و دائم گریه و ناله میکردم که اخر خدایا چرا مسئله ای برای من پیش اورده ای که خودت می دانی در طاقت من نیست) و انصافا زجر و رنج بسیار بردم.

اما خدا همیشه مهربانتر از ان است که ما بندگان عاصی فکر میکنیم. و حالا این حالات در من بسیار بسیار کمتر شده خدارا شکر

حضرت استاد سوالی که من دارم این است . من خودم را در بوجود امدن بیماری پسرم مقصر می دانم. چرا فلان تغذیه را نداشتم یا چرا فلان کار را کردم و یا چرا بلد نبودم زایمان کنم و پسرم اکسیژن کافی به مغزش نرسید و...من زندگی او و خودم را خراب کردم و..... اما از حسرت چه سود؟

خلاصه خودخوری عذابم می دهد هرچند همسرم مدام تکیه میکند روی این موضوع که اینها خطورات شیطان است و میخواهد تو را از حقیقت امتحان و صبر بر قضای الهی دور کند.

استاد نمیدانم چه کنم؟ سوالاتم زیاد است مثل اینکه ایا اراده الهی مرا بر این داشته که کاری کنم که فرزندم گرفتار شود؟ اگر بیماری فرزندم نتیجه ندانم کاری من است ایا میشود نامش را امتحان الهی گذاشت؟
از کجا بفهمم که خدا بلایی مطابق تحمل من بر من ارزانی کرده؟ (با اینهمه استرسی که من دارم)

چطور جلوی افکار وسواسی بازگشت بر گذشته و حسرت را بگیرم؟

ببخشید که مصدع شدم.