سوال:
با سلام و احترام خدمت استاد جاودان.سوالی داشتم.
بنده انسان بسیار زود رنج و تندی هستم که با کوچکترین موضوعی ذهنم درگیر آن موضوع می شود. در بیشتر کارهای خود آدمی استرسی هستم. زود از کوره در می روم. البته العان کمی بهتر شده ام ولی باز به نتیجه مطلوب نرسیده ام. این موضوع باعث شده است که در بیشتر مواقع حواسم از نماز پرت شود. با اینکه بسیار در نماز خودم را ایجاب می کند که حضور قلب داشته باشم ولی این حواس پریشانی و زود رنج بودن باعث شده است که به یک موضوع بسیار فکرکنم و ناراحتی از کسی تا مدت طولانی در دهن من باقی بماند و همین موضوع باعث شده که من تقریبا آدمی بشم که بدی های اطرافیانم را ببینم و مدام روی آن ها فکر بکنم.
خواهش می کنم دستوری به من بفرمایید تا با رعایت آن این مشغولیت ذهنی از من برطرف گردد. البته مدتی است نمازهارا به موقع می خوانم، صبح ها بعد از نماز زیارت عاشورا و نماز توسل به امام زمان را می خوانم.
با تشکر از شما استاد عزیز. یا علی.