سوال:
سلام علیکم. بنده طلبه هستم. رفیقی دارم که با او عقد اخوت بسته ام و واقعا برای رضای خدا با هم دوست شده ایم و می خواهیم که همدیگر را در مسیر الهی رشد بدهیم و مصداق بارز الرفیق ثم الطریق باشیم. حال از شما می خواهم که توصیه های لازم را به ما بفرمایید و بگویید که دوستی ما چگونه کاملا در راه خدا خواهد بود و انحراف نخواهد داشت و ما باید چگونه با هم رفاقت کنیم؟ تا چه حدی به هم کمک کنیم و تا کجا اجازه داریم همدیگر را از انحراف باز داریم و در مواقع خطر به هم گوشزد کنیم؟ در ضمن در خصوص مسئله ای می خواستم با شما مشورت کنم:
رفیق من که با او عقد اخوت بسته ام تا چند سال پیش شاگرد اول بوده اما به دلیل مشکلات شدید خانوادگی اعتماد به نفس خود را از دست داده و با کوچکترین مسائل عصبانی می شود و سر کلاس هم تمرکز ندارد و در هنگام پرسش و یا امتحان به شدت دستپاچه می شود و همه مطالبی را که خوانده و به خوبی هم بلد است از یاد می برد و خودش انگار باورش شده که از لحاظ ذهنی کودن است! در صورتی که بسیار هوش بالایی دارد. حال می خواستم ببینم وظیفه من در قبال او چیست و باید چه کنم و خود او باید چه کار کند که این تمرکز حواس و اعتماد به نفسی که در اثر مشکلات زیاد در زندگی از دست رفته را دوباره به دست بیاورد؟ نماز- ذکر-کار خاصی اگر هست لطفا بیان بفرمایید. خواهشا مرا راهنمایی بفرمایید. باتشکر