سوال:
عرض سلام و ادب پسری 23 ساله هستم که تقریبا درسم تمام شده است و رویداد بعدی زندگی ام کنکور کارشناسی ارشد است . نمیدونم سوال میپرسم از محضرتون یا در دل . به هر حال حرفهایم دو بخش دارد . 1 همانطور که عرض کردم درسم تمام شده و بسیار مایل به ادامه تحصیل در یکی از دانشگاههای معتبر خارجی هستم.البته به دلیل مشکل مالی باید بتوانم بورس یکی از آن دانشگاهها را بگیرم .اما مطلبی که وجود دارد: بورس گرفتن الزاماتی دارد که یکی از آنها زبان انگلیسی خیلی خوب و کار تحقیقاتی مناسب است که نیاز به وقت و تلاش دارد که خدمت سربازی میتواند یکی از موانع آن باشد و دیگیر وابسته بودن مالی من به خانواده ام دیگری آن که به شدت از لحاظ روحی ضعیفم کرده است . من 10 ماه دیگر مشمول خدمت میشوم و سرباز بودن یعنی از دست دادن وقت که دیگر نمیتوانم زبان و کار تحقیقاتی انجام دهم . برای عقب انداختم خدمت باید دانشگاه قبول شوم ، یعنی قبولی کنکور یعنی 6 ماه درس خواندن و بازهم وقتی برای زبان و مقاله ندارم اما خوب سربازی ام عقب میافتد . اما خود کنکور ریسک بزرگی است که نتیجه آن... نمیدانم .... بلاتکلیف مانده ام کسی برای مشورت ندارم . حمایت واقعی در کنارم نیست و همیشه تصمیمات زندگی ام را تنها گرفته ام و طعم عواقب آن را چشیده ام . من از نظر مالی وابسته به خانواده ام هستم . شاید درک نکنید اما نتیجه شکستهایم و حرفهای خانواده م را نشنیده اید . 2- احساس تنهایی میکنم . کسی را ندارم که بتوان با او صحبت کنم . از مشکلاتم بگویم ، کسی که همراه و همدلم باشد .با مادرم نمیتوانم صحبت کنم ، حقیقت این است که جرات ندارم ، کوچکترین حرفهایم را انگونه که خود میخواهد برداشت میکند . رفتارهایشان ضعیفم کرده اما نمیتوان بگویم بهشان ، چون متوجه منظور من نمیشون و ناراحت میشن و .... و بیشتر اوقات خیلی طول نمیکشد که دوست و آشنا و غریب از آنچه من گفته ام یا بر من گذشته با خبرند . پدرم با من بیش از 40 سال فاصله سنی دارند و درک نمیکنند من،شرایطم، روحیه ام و ... . گاهی که با دوستان صحبت کرده ام ، حتی ده دقیقه هم طول نکشیده که حرفهایم را با تمسخر تحویل خودم داده اند . گاهی فکر میکنم برای شکستن دل من ، کوچک کردن من به آدمها مدال میدهند ، هیچ وقت حوصله مقابله با این رفتارشان را نداشته ام . 5 ماهی هست که با دختری در دانشگاه آشنا شده ام که احساس از ایشان در دلم هست . رابطه ما کاملا معمولی است و حتی کمتر از معمولی .حقیقتا نمیدانم ایشان هم به من احساسی دارند یا من یه شخص عادی هستم برایشان . تصمیم گرفته بودم انچه در دل دلرم را به ایشان بگویم و از مشکلاتم برای ازدواج . من برادر و خواهر بزرگتری دارم که هنوز ازدواج نکرده اند . خودم اندازه سر سوزن به خودم متکی نیستم از نظر مالی ، به دلیل غروری که پدرم دارند حتی یک بار هم از من از خودم از انچه که بر من میگذرد نپرسیده اند که بازگو کنم . خواستم به ایشان بگویم اما جالب است ، قبل از انجام تصمیمم حرف یکی از دوستان غیر مستقیم به من فهماند که راهم اشتباه است ، حتی وقتی کتابی را اتفاقی باز گردم نوشته اش به ادبیاتی دیگر به من فهماند که راهم اشتباه و مخالف نگاه خداست . اما من همچنان تنهام. امیدوارم درک کرده باشید آنچه که گفتم . گاهی اوقات تنهایی همه وجودم را میگیرد . چه باید بکنم ، با آن خانم در میان بگذارم و بعد از آن چه ؟ نمیدانم