پاسخ به سوال در مورد مسائل تربیتی
سوال:
ادامه سوال14533خب من نمیتونم درحدعرفاوائمه مراقبه داشته باشم یامثل اوناوالافکرکنم.ازخداناامیدنیستم چون میدونم حاجت انسانهای بزرگومیده ولی ازخودم ناامیدم همش میگم منکه آدم داغونیم وشرایط استجابت دعاتووجودم نیست پس دعام اجابت نمیشه وبهتره کلادعانکنم.الان دیگه کلابیخیال دعاکردن شدموهیچ دعاونذروچله‌ای انجام نمیدم چون من درحداجابت نیستم.ولی واقعاتکلیف ماآدمای معمولی که درحدتوان خودمون تلاش میکنیم چیه؟من فکرمیکنم بهتره کلادعانکنم چون شرایط اجابتوندارمودعام مستجاب نمیشه وخودموالکی خسته میکنم

پاسخ:

سلام علیکم و رحمة الله ،

ناامیدی گناه کبیره است. اینجور که شما ناامید هستید، به هیچ جایی نمی رسید. نه دعایتان مستجاب می شود و نه چیزی به دست می آورید.

گفته اند وقتی دعا میکنید حاجت خودتان را دم درب ببینید. بنده لازم نیست در حد امام معصوم باشد، همین که گناه نمی کند یا اگر گناهی سر زد بلافاصله جبران می کند، ان شاءالله بنده ی مورد قبول خدا هست و می تواند به حاجت خودش برسد.

اگر حاجت شما برای ازدواج می باشد؛ همین که نمازهایتان را اول وقت و صحیح بخوانید و ذکر «اسئل الله من فضله» را با توجه و از دل بگویید، ان شاءالله به این حاجت می رسید. البته ناامیدی را باید کنار بگذارید.

ارتباط با ما
[کد امنیتی جدید]
چندرسانه‌ای