سوال:
سلام و رحمت خدمت استاد عزیز. احساس میکنم پر از تباهی هستم و فقط در برابر خداوند و ائمه(ع) برایم رو سیاهی مانده که دیگر قابل بخشش نیست یعنی از خودم که هیچ ازکرامت پروردگار و ائمه هم ناامید شده ام. نمازهایم قضا می شود و حس میکنم چه در نمازهایم و چه درکارهایم اخلاصی وجود ندارد. یعنی گویا انتظار دارم حتما یکی ببیند و... با اینکه کار فرهنگی و تشکیلاتی بسیاری میکنم. گاهی به سمت گناه هم کشیده می شوم که به سختی جلوی خودم را میتوانم بگیرم.
خسته شدم،تقاضا میکنم راه چاره ای نشانم بدهید.
ممنونم