سوال:
با عرض سلام وتسلیت به مناسبت شهادت حضرت علی علیه السلام
خانواده ی من مخصوصا مادرم اهل غیبت هستند یعنی غیبت جزو لاینفک جمع است حتی به خود اعضا ی خانواده نیز رحم نمیشود یعنی به اصطلاح طرف سرش رو بگرداند بدگویی ازخوداو شروع میشود و اینکار به حدی عادی ومتاسفانه اسلامی تصور میشود مثلا با برچسب نصیحت، درددل وتجربه ... ساعتها وقت به غیبت و بدگویی وشاید تهمت میگذرد. باور بفرمایید در مقابل جمع قدرت اعتراض، نهی،توصیه، سفارش، تذکر و...همراه ادب و مهربانی برای بنده که با مشکلاتی مالی و ازدواج دست بگریبانم و خانواده تره ای به حرفم خرد نمیکند وجود ندارد.
به توصیه سال گذشته شما تصمیم به توبه از گناه زبان نمودم. چاره‌ای ندیدم جز حضور واقعا اجباری در جمع. حال :
1_برای حفظ خوداز گناه استماع غیبت در جمع چه باید کنم؟
2_در جمع که هستم معمولا توبه ام یادم میره و هم نوا میشم البته بعدپشیمون میشم ولی از حضور تو جمع و خانواده متنفر میشم وعصبی و پرخاشگر.
3_ وظیفه صله رحم را چطور انجام دهم ایا با هدیه اعمال خوب و دعا در حقشان این نقص و عدم حضور جبران خواهد شد؟