حاج میرزا ابوالقاسم جاودان نواده دختری مرحوم آقای آقاشیخ مرتضی زاهد نقل می کردند: من خردسال بودم، و معمولاً برای مرحوم آقا چراغ می کشیدم؛ به این معنی که چون کوچه ها و معابر تاریک بود،و پر از ناهمواری و جوی آب خطرناک، ناگزیر بایستی آدم چراغ داشته باشد، تا بتواند به سلامت به این طرف و آن طرف برود. من هم گاه و بیگاه، یک چراغ بادی در دست، همراه پدر بزرگم، به مجالس ایشان می رفتم. یک شب به همین منوال من همراه ایشان بودم. در کوچه های پشت مجلس شورای آن روزگار بود. شنیدم که جناب شیخ چیزی زیر لب می گویند. گوش کردم. عرض می کرد: خدایا مردم مرا بیش از یک روضه خوان ندانند،ونشناسند.