سوال:
سلام علیکم
حقیر مبتلا به گناه جنسی بودم و سر این ناپرهیزی دوستی هایی با عده ای(هم جنس) داشتم که اگر در صادقانه بخواهم به آنها نگاه کنم پایه اش پاسخگویی به شهوات بوده.
(معاذ الله) گناه خودارضایی را با یاد آنها انجام میدادم و یکبار با یکی از آنها یک کاری کردم که شرم است از گفتنش.
الان حساسیت خیلی زیادی روی این افراد دارم و در کل هم حساسیتم بالا رفته و نمیتوانم به بعضی ها نگاه کنم از ترس گناه.
اما نمیدانم چه بخشی از این وسواس است و چقدرش چیز دیگر.
با این فرض که تلاش میکنم تا با پر کردن اوقاتم با فعالیتهای مفید از یاد آن خواطر و این افکار کم کنم و ذکرها و دستورالعملهایی که فرمودید به بقیه(استغفار-لا اله الا الله-لاحول و لا قوه الا بالله-قرآن زیاد خواندن-بیداری سحر-گریه بر امام حسین(ع)) را عمل کنم و رابطه ام را با آنها به حداقل برسانم، اما وقتی با آنها مواجه میشوم و جایی که آنها هستند، چطور باید عمل بکنم؟ احتمال این هست که وقتی نگاهم به آنها بیفتد افکار ناخوشایند سراغم بیاید و شاید حالت شهوانی در من ایجاد شود، شاید هم نشود البته. و اگر هم خیلی به خودم فشار بیاورم تا آنها را نبینم و نگاهم به آنها نیفتد، حساسیتم احتمالا زیادتر میشود و باعث خستگی و طغیان نفس میشود و همین ممکن است بعدا دوباره مرا به سمت گناهی ببرد که از آن توبه کرده ام.
شرمنده از مزاحمت
خیلی متشکر