مرحوم آقای آقاشیخ مرتضی زاهد به خدای متعال عرض کرده بودند که من می خواهم برای مردم نوحه بخوانم. شما شعر نوحه گری را  به من بیاموزید. بعد از آن در خواب دیده بودند که برای مردم این شعر را بخوان:

هذا عزاک یا حسین                         روحی فداک یا حسین

از آن پس مردم به عشق این نوحه به پای منبر ایشان می آمدند، و انتظار داشتند که ایشان این شعر را بخوانند، و آنها سینه بزنند، و گریه کنند.

اما آقای آقاشیخ مرتضی شعر را می خواند؛ ولی می کوشید وزن آن را خراب کند. می خواست که همه چیز این نوحه، خالص برای اهل بیت علیهم السلام باشد. شعرش را خود آنها آموخته باشند؛حتی از حیث وزن هم، من در آن هیچ دخالتی نداشته باشم که هیچ چیزش مال «من» نباشد که مقبول نشود. مردم در حال سینه زنی دست ها را بالا می بردند که به سینه بزنند؛ اما چون وزن شعر خراب شده بود، نمی توانستند. مرحوم شیخ نیز تنها در بند این بود که آن چه می کند از هوی خالی باشد، مردم راضی بشوند یا خیر.