به نام خداوند مهربان
عرض سلام خدمت حضرت استاد
می خواستم درباره ی روش تداوم ذکر سؤالی کنم. بنده بسیار در صدد این هستم که تمامی اذکارم مربوط به حضرت حق باشد ولی متاسافانه مثلا بعد از این که مدتی این کار را انجام می دهم (مثلا یک دعای طولانی می خوانم) به شدت دچار خستگی و قبض می شوم. یعنی میلم به ذکر بیشتر از بین می رود.
حالتی است که باعث لغزش می شود. یعنی در آن حال خستگی ممکن است به مراقبه های معمول نپردازم و باز بمانم.
راهنمایی بفرمائید.
تشکر فراوان

حجت الاسلام  والمسلمين جاودان در پاسخ این سوال فرمودند:
زیادتی اعمال خوب از جمله ذکر، مطلوب و هدف اول نیست. مطلوب اول و هدف اهم صحت و قبولی آن است پس اول باید بکوشیم که عمل ما مقبول حضرت حق شود و این قبولی با تقوا ممکن است که عبارت است از ترک گناه بطور جدی. با ترک گناه در زمان حاضر و جبران تقصیرات گذشته عمل به مرحله قبولی میرسد آنوقت اثر میکند و فوت ایمان و معنویت می آورد و دیگر خستگی ببار نخواهد آمد عبادت و ذکری که از سر خستگی و بی میلی باشد ممکن است اثر منفی بگذارد که خود شما هم اشاره نمودید.