سوال:
با سلام.ما سه نفر دانشجوياني هستيم بسيجي و تکليف گرا و هم اتاق.مدت زيادي است که به مشکلي برخورده ام و نميتوانم آن را حل کنم.ما اهدافی مشترکي داريم.کارهايي جهادی که تا به حال در صنعت انجام نشده است.متاسفانه دو نفر دیگر مرا جزئي از خود نمي دانند و به اين که من هم با آنها هدف مشترکي دارم و دغدغه ي آنها را دارم توجه اي ندارند.ایشان هميشه با هم هستند و براي اين هدف مشترک با هم ديگر کار ميکنند اما با اينکه ما همه چيزمان مشترک است مرا دخيل نمي دانند.من مانده ام چه کنم.از طرفي دوست ندارم با آنها در اين مورد صحبت کنم.زيرا احساس مي کنم غرورم زير پا گذاشته مي شود.آنها فقط به فکر خود هستند و مرا در نظر نميگيرند.ضمن اينکه رسيدن به اين اهداف به تنهايي نمي شود.پس من خودم به تنهايي هم نمي توانم حرکت کنم.نمیدانم چه کنم؟