پاسخ به سوال در مورد مسائل اعتقادی
سوال:
سلام علیکم!
بنده در مواجهه با احادیث قیامت با دو دسته روایات مواجه می شوم. دسته ای از روایات آنچنان آدم را امیدوار می کنند که آدم با خود می گوید من اگر 100 برار گناهی که تا کنون انجام داده ام از این به بعد انجام دهم همین که محبت اهل بیت ع را دارم و در مراسمات شرکت می کنم همه بخشیده خواهند شد. برخی نیز آنچنان آدم را می ترسانند که آدم می گوید اگر این است بعید است بجز اهل بیت ع کس دیگری بهشتی شود. حال بالاخره کدام است!؟ آیا ما امیدوار باشیم یا بترسیم!؟ واقعا در آن دنیا چگونه رفتار خواهد کرد!؟
پاسخ:
حجت الاسلام و المسلمین جاودان فرمودند:سلام علیکم و رحمة الله،مؤمنین از دو نور برخوردار هستند نور خیفه و ترس و نور رجاء و امید . نه امید بر ترس غلبه می کند و آن را از بین می برد و نه ترس بر امید غلبه می کند. نمی تواند مؤمن، مؤمن باشد مگر اینکه اگر گناه همه عالم را می آورد باز هم امید دارد که خداوند ممکن است او را ببخشد و اگر اطاعت همه عالم را می آورد می ترسد نکند قبول درگاه نباشد.
قال الصادق: کان ابی یقول (علیهما السلام) انه لیس من عبدٍ مؤمن الاوفی قلبه نوران نور خیفه و نور رجاء، لو وزن هذا لم یزد علی هذا و لو وزن هذا لم یزد علی هذا (اصول کافی2/ 67) : ترجمه: امام باقر می فرمود: هیچ مؤمن نیست مگر این که در قلب او دو نور است نور ترس و نور رجاء اگر این را به آن مقایسه و وزن کنند بر آن رجحان ندارد و اگر آن را بر این مقایسه و وزن کنند بر آن رجحان نخواهد داشت بنابراین نه امید مطلق و نه ناامیدی. و لقمان می فرمود: آنطور از خدا بترس که اگر خوبی همه جن و انس را آورده ای خدا متعال تو را عذاب می کند و آنطور به خدا امیدوار باش که اگر گناه جن و انس را داری خدا بتو رحم خواهد کرد.