سوال:
سلام چندی پیش نامه ای نوشتم.و در آن از غم روزگار شکوه کردم.و به عرض مبارکتان رساندم که قصد خودکشی دارم.بودم.عرضم این است که شما در جواب نامه ام گفته بودید که خودکشی گناهی است که شاید هیچوقت بخشوده نشود.استاد من به این سخن اعتراض دارم.مگر نگفته اند که خداوند از مادر به فرزند شیرخوارش به ما مهربانتر است آخر کدام مادر راضی می شود که فرزندش را بسوزاند؟حال من که نه طعم شادی را دیده ام وهمیشه زیر چکمه های ظلم وستم بوده ام و چشمانم اشک آلود بوده است نه جنایت کرده ام ونه....معصوم نیستم اما در اطرافم چه می بینم...استاد خداوند مرا شکنجه کند فرقی به حالم ندارد چرا که در این دنیا بدنم کبود و سینه ام دریده شده است کمرم خمیده و هر نفسم که بالا می آید نشان از سوزش اسیدوار ریه هایم است.