سوال:
از حدود بیست سال پیش دچار وسواس فکری شدم به مرور بدتر شد به طوری که در نماز افکار پلید و مستهجن و شنیء نسبت به مقدسات آزارم میداد. وارد دانشگاه که شدم مورد هجوم شبهات قرار گرفتم. ارتباط معمولی با مردان برایم سخت شده بود حتی با محارم به دلیل افکاری که به ذهن هجوم می آورد. دیگران درکم نمی‌کردند و لجباز و تند خو شده بودم و به حرفشان نبودم چون‌فکر می‌کردم کار خودم درست است. کار به جایی رسید که به سختی و فقط از روی وظیفه بدون اشتیاق و تمرکز نمازم را می‌خواندم. چرا اینطور شدم؟ آیا چشم‌زخم و طلسم بوده