سوال:
با سلام خدمت استاد عزیز
متاسفانه بنده اوایل سن تکلیف به دلیل جهل و حماقت محض برخی گناهان رو انجام دادم که البته خدا مرحمت کرد وبه فضل خدا توبه کردم وچند سالی است که سعی ام بوده دیگه به طور جدی گناه نکنم واز روی رحمت وفضل خدا موفق بوده ام و امام زمان پشتیبانم بوده.اما مسئله ای که گاها بنده رو ازار میده این هست که با توجه به ایات قران و ادله عقلی خدا و ائمه اطهار ذره ذره زندگی ما رو میبینند .پس قطعا گناهان من و انچه در ذهن من بوده هم بهش علم دارند.واین باعث خجالت من میشود به طوری که حتی روم نمیشه مثلا سلام به امام حسین بدم یا.... .حتی اگه نمازم میخونم تو دلم میگم خدایا خودت نماز رو واجب کردی وگرنه روم نمیشد با شما صحبت کنم.مثلا فرض اینکه حضرت ظهور کنند ومن رودر روی ایشون قرار بگیرم من رو ازار میده.از طرفی مناجات با ائمه رو دوست دارم چون دوستشون دارم واز طرفی هم خجالت.... .نمیدونم این حالت که باعث میشه توسلم با ائمه به دلیل خجالت کم بشه ایا دسیسه شیطان ملعون است یا خیر.استاد لطفا راهنماییی کنید وراهکاری به من دهید تا از این بی ابرویی و خجالت در برابر خدا وائمه در بیام.بسیار متشکر