أعوذ باللهِ من الشَّیطانِ الرَّجیم. بسم اللهِ الرَّحمن الرَّحیم. الحَمدُ للهِ رَبِّ العالمین وَ لا حَولَ وَ لا قوَة إلا بالله العَلیِّ العَظیم وَ الصَّلاة وَ السَّلام عَلی سَیِّدِنا وَ نبیِّنا خاتم الأنبیاء وَ المُرسَلین أبِی القاسِم مُحمَّد وَ عَلی آلِهِ الطیِبینَ الطاهِرینَ المَعصومین سِیَّما بَقیة اللهِ فِی الأرَضین أرواحُنا وَ أرواحُ العالمینَ لِترابِ مَقدَمِهِ الفِداء وَ لعنة الله عَلی أعدائِهم أجمَعین إلی یَوم الدّین

ما دور هم جمع می شویم که چند تا کلمه یاد بگیریم و یک تجدید خاطری هم بکنیم. خاطر خدا و پیغمبر و قیامت. چون اگر انسان تجدید خاطر نکند، فراموشی و غفلت انسان را غرق می کند و می برد. اینهایی که هیچ باکی ندارند به خاطر این است که یادشان رفته. در مقدمه ماه رمضان هستیم.

قرآن دو مطلب فرموده. اگر می خواهید زندگی تان سود داشته باشد یا اگر می خواهید تمام زندگی تان ضرر شود، معیارش چیست؟ معیار زندگی سودمند چیست؟ معیار زندگی ای که تمامش ضرر است، چیست؟ خیلی خوب است. نگفته اند چه کاری انجام دهید. مثلا فرض کنید در یک اداره کار کنید، یا کار مهندسی انجام دهید، یا در یک کارخانه کار کنید. معلم باشید، استاد باشید، شاگرد باشید. کدام باعث سودمندی زندگی است؟ کدام است؟ چیست؟ دلیل سودمندی زندگی انسان چیست؟ دو مطلب را گفته اند. قرآن این را مکرر گفته است. می گویند اگر شما ایمان داشته باشید، تمام زندگی تان سودمند است. همه زندگی سود دارد. همه زندگی. اگر هم ایمان نداشته باشید، همه زندگی ضرر است. سودمندی زندگی شما. یک روزی ما باید از این سودی که در این زندگی به دست آورده ایم، زندگی کنیم. زندگی بعد ما بر اساس آن سودهاست. همه سود زندگی شما به ایمان شماست. ایمان یعنی چه؟ ایمان یک چیزی است که همراه انسان است. اینگونه نیست که یک لحظه ایمان داشته باشم و یک لحظه ایمان نداشته باشم. اگر شخص ایمان دارد، این ایمان همیشه همراه آدم است. ببینید قرآن گاهی همراه ماست و گاهی نیست. گاهی من به مسجد می روم و نماز می خوانم، یعنی همراه نماز هستم و گاهی نیستم. گاهی همراه روزه هستم و گاهی نیستم. اما ایمان که اینگونه نیست. نشانه اش این است که وقتی به ماه رمضان می رسیم، به راحتی و بدون دغدغه و بدون اینکه غصه ات شود، روزه می گیری. اگر هم در ماه رمضان انسان غصه دار باشد، برای این است که نکند یک وقت نتواند روزه بگیرد. غصه دیگری ندارد. به خاطر روزه گرفتن که غصه ندارد. کسی که ایمان دارد به راحتی و بدون دغدغه خاطر و با اطمینان کامل روزه می گیرد. کسی که ایمان دارد به راحتی و با اطمینان کامل اول وقت نماز می خواند. اگر انسان ایمان دارد، هر وظیفه دیگری دارد، به راحتی انجام می دهد. در کوچه با هزار گناه برخورد میکند. به راحتی ازکنار گناه چشم می پوشد و عبور می کند. هیچ مشکلی هم ندارد و سختش هم نیست. کسی که ایمان دارد بدون دغدغه خاطر از تمام گناهانی که در طول روز با آنها برخورد میکند، می گذرد. من در گذشته مثال قاضی را عرض می کردم. یک قاضی ایمان دارد. یک جریان نیرومندی می خواهند که ایشان به یک چیزی حکم بدهد. شب در خانه می آیند و از خواب بیدارش می کنند و یک امضا از او می خواهند. مثلا فرض کنید یک مبلغ بزرگی پول هم آورده اند. مثلا صد تا سکه آورده. پانصد تا سکه آورده. برایش فرقی ندارد. صد تا یا پانصد تا. هیچ فرقی نمی کند. هیچ دغدغه ای پیدا نمی کند که مثلا اگر پانصد تا بود، تنش بلرزد و اگر صد تا بود نلرزد. نه. راحت است و امضا نمی کند. صد جور فشار است که تو باید فلان چیز را امضا نکنی. برایش فرقی ندارد. به راحتی امضا نمی کند. روز فشار می آورند که امضا کند. نمی کند. چرا؟ چون از خدا می ترسد. ایمان آدم در حوادث معلوم می شود. ببینید من الان پشت میزم نشسته بودم. مثلا نه به یاد خدا بودم و نه به یاد قیامت بودم نه به یاد پیغمبر بودم. داشتم کارم را می کردم. ما اینگونه هستیم دیگر. وقتی کار داریم، یاد عوالم متعالی نیستیم. حالا اگر فردی باشد که قوی باشد می تواند هم یاد خدا و قیامت را داشته باشد و هم کارش را انجام دهد. ما اینگونه نیستیم. ما داریم کارمان را انجام می دهیم. اما تا حادثه ای پیش آمد معلوم می شود که من از خدا می ترسم یا نه. در حال عبور از کوچه هستم. یک منظره گناه پیش می آید. فرض کنید خیلی هم جاذبه دارد. باشد. من رویم را می گردانم. یادم می آید. در روایات دارد که آن لحظه به یاد می آورد و رو می گرداند. آن یاد لحظه ای را از بیرون که نمی آورد. یک چیزی همراهش دارد. آن چیزی که همراهش دارد، لحظاتی مغفول بود و در لحظات برخورد با گناه، با آن امتحان به یادش آمد. نام آن ایمان است. اگر شما این ایمان را دارید، در برخورد با امتحان سربلند بیرون می آیی و نمی لغزی و می توانی به خوبی و به راحتی وظیفه ات را انجام دهی. اگر انسان می لغزد، معلوم می شود سطح ایمان کمی پایین است. آن کسی که هیچ وقت نمی لغزد، پس یک ایمان مستقر دارد. دقت کنید. ایمان مستقر نشانه این است که تمام عمر شما سودمند است. یعنی یک لحظه ات حرام نشده و همه اش حساب شده است. همه لحظات عمرت حساب شده است. در سود آخر شما تمام لحظاتتان محاسبه می شود. از آن لحظه ای که انسان به یک چنین ایمانی می رسد، عمرش سودمند است. لحظه ای که وقتی به گناه رسیدم به خوبی و راحتی می گذرم. آن فرض دیگر که ضمن صحبت عرض کردیم این بود که اگر به گناه رسید، ممکن است بلغزد، معلوم است یک ضعفی در ایمان این شخص وجود دارد. آن لحظاتی که توانایی دارد به وظایفش عمل کند، خب سودمند است. آن لحظاتی که نتوانست و لغزید، ضرر کرده است. پس زندگی اش گاهی سودمند است و گاهی ضرر دارد. آن کسی که تمام لحظاتش مرتب و منظم باشد و به وظیفه عمل می کند، تمام زندگی برایش سودمند است. حالا ببینید. در آیه 55 سوره مبارکه یس می فرماید: إنَّ أصْحابَ الجَنـَّةِ اليَوْمَ في شُغـُلٍ فاكِهونَ یاران بهشت. یار بهشت یعنی همیشه با بهشت است. چرا انسانی همیشه با بهشت است؟ همیشه با دلیل به بهشت رفتن همراه است. دلیل بهشت رفتن ایمان بود. معلوم می شود ایمان همیشه با او بوده. لحظه ای ندارد که ایمان او را ترک کند و چون گرفتار گناه شده، ایمان از او جدا شود. همیشه با بهشت است. چرا؟ چون همیشه با ایمان است. إنَّ أصْحابَ الجَنـَّةِ اليَوْمَ في شُغـُلٍ فاكِهونَ مکرر این را خوانده ایم و به مناسبت های مختلف توضیح داده ایم. یاران بهشت یعنی بفرمایید یاران ایمان. کسانی که مومن هستند. ایمانشان مستقر است، در یک مشغولیت هستند. این را مکرر عرض کرده ایم. یک مشغولیت دائمی دارند. این مشغولیت دائمی شادمانی است. همیشه در یک مشغولیت دائمی که عبارت است از یک شادمانی هست. یاران بهشت روز قیامت و روز جزا که شما به جزای خودت رسیده ای، در یک شادمانی همیشگی هستند. در آیه بعد می فرماید: هُمْ وَ أزْواجُهُمْ آنها و همسرانشان. یعنی آن شخص با خانواده بهشتی خودش في ظِلالٍ عَلى الأرائِكِ مُتـَّكِئونَ در سایه زندگی می کنند. آفتاب آنجا نمی تابد. روشنایی کافی هست. اما آفتابی آنها را آزار نمی دهد. در سایه هستند. بر اریکه یعنی تخت های سلطنتی تکیه کرده اند. در آیه بعد می فرماید: لـَهُمْ فيها فاكِهَة برای آنها در آن بهشت شان میوه ها هست. وَلـَهُم ما يَدَّعونَ برای آنها هرچه بخواهند هست. هرچه بگویند هست. خب اینها بخش های جسمانی است. در آیه بعد می فرماید:سَلامٌ قـَوْلـًا مِن رَبٍّ رَحيم یک سلامی که از جانب خدای رحیم نازل شده، برایشان هست. اگر در خاطرتان باشد قبلا گفته بودیم این سلام برای یک آدم هایی از لحظه مرگ می آید. دیگر از لحظه مرگ هیچ سختی برایشان نیست و هیچ ناراحتی برایشان وجود ندارد. همه زندگی بعد از مرگ شان غرق در سلامتی است. آن مورد قبل را فرشتگان آوردند. فرشتگانی که برای قبض روح آمدند، سلام آوردند. یا فرشتگانی که در کنار در بهشت هستند، سلام آوردند. اینجا سلام یک سره از جانب خدای متعال است. عرض کردیم که سلام آنجا مانند سلام ما نیست که مثلا ما سلام می کنیم و در دلمان داریم به آن فرد مقابل فحش می دهیم. یا با او دشمن هستیم و یا از او می ترسیم و به او سلام می کنیم. ما صد جور سلام می کنیم. آنجا از این نوع سلام ها نیست. سلام واقعی است. سلامی است که سلامتی می آورد. سلامتی می آورد یعنی چه؟ ببینید یک لحظه و یک بار که نیست. مدام سلام می آید. یک کمی از عیب های آدم برطرف می شود. انسان را با عیب به بهشت راه نمی دهند. عیب ها برطرف می شود و بعد به بهشت می رود. انسان با عیب را به بهشت راه نمی دهند. انسان سلامت را به بهشت راه می دهند. عرض کردیم دم در بهشت سلام می گویند. یعنی سلامت می آورند. دیگر هیچ عیبی برایش باقی نمی ماند. مدام بالاتر می رود. به دنبال سلام چیست؟ ما می گوییم سلام علیکم و رحمت الله و برکاته. رحمت ثمره سلامت است. انسان تا به سلامت نرسد، به رحمت نمی رسد. از دم در بهشت و برای آنها از دم مرگ سلامتی آمده و همه اش رحمت است. اصلا هیچ یک ذره با چیز دیگری روبه رو نیست. همه اش با رحمت خدا رو به روست. آنها هم از دم در بهشت همه اش با رحمت خدا رو به رو هستند. آقا بعد از اینکه به بهشت آمد که کاملا سلامت بود، دیگر هیچ عیبی نداشت، همه عیب هایش برطرف شده بود، مدام درجه اش بالا می رود. این تا چه زمانی است؟ تا ابد. تا ابد دارد در بهشت اوج می گیرد. اگر در خاطرتان باشد یک مطلبی عرض می کردم. خود آدم بهشت می شود. در خاطرتان هست؟ در آیه 88 و 89 سوره مبارکه واقعه می فرماید: فـَأمّا إن كانَ مِنَ المُقـَرَّبينَ * فـَرَوْحٌ وَرَيْحانٌ وَ جَنـَّتُ نعيم بزرگان و مفسرین گفتند این مربوط به خود آدم است. خود آدم مقرب کسی است که جنت نعیم است. حالا جنت نعیم عجب چیزی است. خودش جنت است. آقا مگر نمی شود این جنت بزرگ تر شود؟ دائما در حال گسترش است. جنتی که جانش بهشت است. نه اینکه در بهشت نباشد. در بهشت هست. جانش هم بهشت است. یعنی بهشت در بهشت در بهشت. این مدام گسترش پیدا می کند. هم بهشت بیرونی اش گسترش پیدا می کند و هم درونش. ببینید شما با خدا روبه رو هستید. خدایی که اگر در خاطرتان باشد عرض کردم که فرمودند فوق ما لا یتنهی بما لا یتنهی است. خدای تبارک و تعالی به مقدار نامتنهی برتر از نامتنهی است. بنابراین بهشتی ها نامتنهی شوند، مشکلی وجود ندارد. با یک خدایی روبه رو هستند که فوق ما لا یتنهی است. به مقدار نامتنهی، فوق نامتنهی است. بنابراین سَلامٌ قـَوْلـًا مِن رَبٍّ رَحيم هرلحظه لحظه این سلام می آید و فرد بهشتی یک درجه بالاتر می رود. این را در روایات گفته اند. در روایات ما هست که خدای متعال به اهل بهشت نظر می کند و در هر نظر ملک بهشتیان هفتاد برابر می شود. البته عددش دقیق در خاطرم نیست. خب حرف ما در ماه شعبان با بهشت نامتنهی تمام شد. انشاءالله همه تان به همین می رسید. بهشت درجات دارد. این درجه اعلای بهشت است. امیدواریم که ایمان مستقر برایتان محقق شود. ایمان مستقر چه بود؟ ایمانی که در آن گناهی صورت نمی گیرد. اگر ما بکوشیم زندگی مان را از گناه پاک کنیم، که شدنی است، به آن ایمان خواهیم رسید. نگویید نمی شود. ممکن است اوائل کمی سخت باشد. جوان ها. گاهی برای نوجوان ها سخت تر است. ممکن است اوائل کمی سخت باشد، اما با یک ذره از محبت خدا به قدری سهل و راحت می شود که انسان به سهولت و به خوبی وظایفش را انجام می دهد و از گناه پرهیز می کند و هیچ مشکلی هم برایش پیش نمی آید و عشق هم می کند که از گناه پرهیز کرده است.

یک تذکر خوبی فرمودند. روز اول ماه رمضان دو رکعت نماز دارد. هر رکعت یک حمد است و در رکعت اول سوره انا فتحنا لک فتحا مبینا دارد. چهار صفحه قرآن است. مثلا دو سه دقیقه طول می کشد. اگر این را بخوانید انشاءالله قبول می شود و نتیجه اش این است که تمام سال در حفظ الهی هستید. خودتان و خانواده تان. خیلی خوب است. می ارزد. یک دعای یک صفحه ای هم هست که دعای بسیار خوبی است. آن دعای خوب را هم پیدا کنید و بخوانید. حالا من الان کمی شك دارم که این دعا مربوط به اول ماه محرم بود یا اول ماه رمضان. اگر اول ماه محرم بود هم ایرادی ندارد، همان را بخوانید. اندک است. یکی دو صفحه است. دعای بسیار ممتازی است. انجام دهید. دستورات دیگری هم وجود دارد که در مفاتیح آمده. نماز اول ماه هست. برای سلامتی تمام ماه. یک مقدار هم صدقه بدهید. درس اول هم این است که ما در جست و جوی یک ایمان مستقر هستیم. ایمان مستقر با ترک کامل گناه به دست می آید. ثمره اش چیست؟ ثمره اش آن بهشت و شادمانی همیشگی است.