اَعوذُ بالله مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم. بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم. الحَمدُ لِلّهِ رَبِّ العالَمین وَ لا حَولَ وَ لا قُوَهَ إلّا بالله العَلیِّ العَظیم وَ الصَّلاه وَ السَّلامَ عَلی سَیِّدِنا وَ نَبیِّنا خاتَمِ الأنبیاءِ وَ المُرسَلین أبِی القاسِمِ مُحمَّد (اللهُمَّ صَلِّ عَلی مُحمَّد وَ آلِ مُحمَّد و عَجِّل فَرَجَهُم) وَ عَلی آلِهِ الطَّیِبینَ الطّاهِرینَ المَعصومین المُنتَجَبین سِیَّما بَقیهِ اللهِ فِی الأرَضین عَجَّل الله تَعَالی فَرَجَهُ وَ سَهَّلَ مَخرَجَه وَ لَعنَهُ اللهُ عَلی أعدائِهِم أجمَعین من الآن إلی قیام یَومِ الدّین

یا انسان با ایمان از دنیا می رود، یا خدایی نکرده با شک و کفر. اگر با ایمان از دنیا برود، یک آثاری دارد. محض ایمان آثار دارد. مثالش را عرض کنیم. یک کسی در سفر هجرت پیامبر خدمت ایشان آمد و ایمان آورد. خب ایشان سوار اند. دارند به طرف مدینه می آیند. او هم سوار اسب است و دنبال سر پیامبر می آید. ایمان آورد و اسلام آورد. خیلی راه نرفته اند. پای اسبش در یک سوراخی فرو رفت و او با سر زمین خورد و از دنیا رفت. ایمان آورد. هیچ کاری هم نکرد. چون ایمان آورده بود، اگر ظهر به یک جایی می رسیدند و پیامبر نماز ظهر می خواند، او هم نماز ظهر می خواند. اگر به نماز عصر می رسیدند، نماز عصر می خواند. اگر به مدینه می رسیدند، شرایط جامعه اسلامی را می پذیرفت. مثلا اگر جهادی پیش می آمد، ایمان آورده بود. در جهاد شرکت می کرد. اگر در جهاد سختی پیش می آمد ممکن بود شهید شود. اینها همه آثار ایمان او در این دنیاست. چون ایمان آورده بود سعی می کرد اخلاقش خوب باشد. چون ایمان آورده بود سعی می کرد که سخن گفتنش درست باشد. تعلیمات پیامبر را می پذیرفت. دستورات ایشان را روی چشم می گذاشت. حالا او به اینها نرسیده. فقط ایمان آورده و با فاصله اندکی از دنیا رفته. پیامبر فرمود این دوست مان مثل اینکه گرسنه بوده. چون من می بینم که الان در بهشت فرشتگان یا حوریان بهشتی برایش ظرف های غذا آورده اند. معلوم می شد آن وقتی که از دنیا رفت گرسنه بود. خاصیت ایمان است. هرچه شما در عالم آخرت بهره مند شوید، خاصیت ایمان شماست. و البته خاصیت ایمان در دنیا این است که شما نمازت را منظم می خوانی، درست می خوانی، غیبت مردم را نمی کنی. دیگران را تخریب نمی کنید. حسادت نمی ورزی. اگر تکبری داری، با تکبر خودت می جنگی. این خاصیت ایمان در دنیاست. زندگی آدم را منظم می کند. شخصیت آدم را مرتب و منظم می کند. به انسان شخصیت می دهد. شخصیت می دهد. آدم باید کسانی که صاحب شخصیت هستند دیده باشد. تا ببیند این ایمان چگونه به آدم شخصیت می دهد. مثلا از حوادث نمی ترسد. حوادث سهمگین و خطرناک پیش آمده. این نمی ترسد. خودش را نمی بازد. امتحانات بزرگ پیش آمده. امتحان مالی پیش آمده. این با خونسردی از کنار یک مال بزرگ می گذرد. اعتنا نمی کند. حوادثی از نوع آنچه که برای حضرت یوسف پیش آمد برایش پیش می آید و به راحتی می گذرد. در هرصورت می گذرد. چون ایمان دارد می گذرد. در گل فرو نمی رود. ورشکست نمی شود. این خاصیت ایمان در دنیاست. می گویند رضا خان به مرحوم مدرس گفت تو از جان من چه می خواهی؟ هرچه ایشان می خواست او می داد. می خواهم من را استان دار خراسان کنی. دستم را باز بگذاری هر کاری می خواهم بکنم، بکنم. او حاضر بود. این مقدار از پول نفت را به من بدهی من دیگر به تو کاری ندارم. [هرچه می گفت او حاضر بود]. ایشان گفت من می خواهم تو نباشی. من می خواهم تو نباشی. سر همین به شهادت رسید. این ایمان او را به شهادت رسانید. آن هم به وضع فجیع. می گویند مامورها چای آوردند. ایشان فرمود من روزه ام. نمی شود باید چای را بخوری. چای را خورد. اینها هی صبر کردند چای مسموم اثر بگذارد. چای مسموم اثر نگذاشت. دو ساعت گذشت و هیچ طورش نیست. همینطور نشسته و مشغول قرآن خواندنش است. ایشان را خفه کردند. می خواهم بگویم آثار دنیایی دارد. آدم از مرگ نمی ترسد. یک ذره، یک ذره، یک ذره ایمان قوت بگیرد، دیگر از مرگ نمی ترسد. از حوادث باکی ندارد. یک آثار آخرتی دارد. ما همه اینها را مقدمه گفتیم برای اینکه آثار آخرتی را بگوییم. آثار آخرتی ایمان یک شادمانی است. شادمانی بی نهایت. آن مقدار که آدم ایمان دارد، به مقدار ایمانش آنجا شادمانی خواهد داشت. اگر ایمانش دو برابر باشد، دو برابر شادمانی خواهد داشت. شادمانی آخرت، شادمانی این دنیا اصلا نمی تواند طول بکشد. اگر شادمانی خیلی قوی پیش بیاید، اگر خیلی قوی باشد، قلب آدم می ایستد. سکته می کند. از بین می رود. اگر نه خیلی ... مثلا مثل این بچه هایی که در کنکور برنده می شوند و مثلا فرض کن تک رقمی می شود. خب این خیلی خوشحال می شود. خانواده اش هم خیلی خوشحال می شوند. خب این چقدر طول می کشد؟ معلوم نیست ده روز طول بکشد. دو سه روز هم معلوم نیست طول بکشد. بعد عادی می شود. خاصیت دنیا این است که شادمانی اش ماندگار نیست. اما آن شادمانی آخرتی شادمانی ماندگار است. و اثر دارد. یعنی همیشه شادمانی هست و همیشه اثر خودش را در روح و جان آدمی می گذارد. حالا آیه را دقت بفرمایید. الْأَخِلَّاءُ يَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ إِلَّا الْمُتَّقِينَ [ 67 زخرف]. دوستان. اینجا خیلی ها با هم دوست اند. می گویند. می خندند. زندگی می کنند. فرض کنید که کار خوب می کنند یا کار بد می کنند. مثلا یک دوره هایی شادمان اند. بعد هم ممکن است با هم دعوایشان شود. اخلاف پیدا کنند. این دوستی های دنیایی ست. اما دوستی های براساس تقوا اگر باشد، الْأَخِلَّاءُ يَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ إِلَّا الْمُتَّقِينَ. اگر در دنیا شرایط دوستی را عمل کرده. من با شما دوستم، غصه شما را می خورم. مثلا اگر خدایی نکرده شما یک بدی داری، این بدی شما جلوی چشم من است و من غصه اش را می خورم. می کوشم برای اینکه شما این بدی را کنار بگذری. ترک کنی. این خاصیت دوست متقی است. دائما برای شما دعا می کنم. نمی توانم ببینم که شما که دوست من هستی یک اخلاق بد داری. یک عمل بدی داری. خاصیت تقوا در دوستی این است. اگر یک وقت گرفتار شدی من برای حل گرفتاری شما می کوشم. خاصیت دوستی با تقوا این است. خب. در عالم آخرت فقط دوستی اینها باقی می ماند. اگرنه هرنوع دوستی دیگری بوده، [از بین می رود]. دوستی های سیاسی که برای هم میکوشیم من رئیس آن جایی که برای شما رای می گیرند می شوم و برای شما زحمت می کشم و امیدوارم شما رئیس جمهور شوی. ممکن است هر دروغ و دغلی هم انجام دهم. پول خرج کنم به امید اینکه شما به ریاست برسی. به من هم یک چیزی برسد. اینها دوستی های غیر تقواست. آن عالم به دشمنی تبدیل می شود. من شما را لعنت می کنم و شما من را لعنت می کنی. اما اگر بر اساس تقوا باشد، این دوستی آنجا می ماند. آنجا به درد هم می خوریم. اگر من یک نقصی دارم، یک مشکلی دارم، شما که برتر و بهتری به من کمک می کنی. اسمش را شفاعت می گذارند. کمک می کنی. خب. ببینید دوستی دو جور است. یا با تقواست، یا بی تقواست. اگر بی تقواست اینجا به ضرر هم کار می کنیم و آن عالم هم با هم دشمن هستیم. اگر دوستی براساس تقواست اینجا به نفع هم کار می کنیم. به نفع واقعی هم. آن عالم هم دوستی مان باقی می ماند و آنجا به درد هم می خوریم. [در آیه بعد به] این متقین می فرمایند يَا عِبَادِ لَا خَوْفٌ عَلَيْكُمُ الْيَوْمَ وَلَا أَنْتُمْ تَحْزَنُونَ. اگر شما با تقوا از دنیا رفته اید، نه اندوهی خواهید داشت. از آن لحظه که چشمت را بستی نه اندوهی خواهی داشت و نه ترسی. نه خوفی وجود دارد. همان که می خواهم عرض کنم. یک شادمانی است. فقط شادمانی است. الَّذِينَ آمَنُوا بِآيَاتِنَا وَكَانُوا مُسْلِمِينَ این متقین که بندگان من اند، خوفی ندارند، اندوهی ندارد، اینها کسانی هستند که به آیات ما ایمان دارند. آیات ما را شاید به احکام ما تفسیر می کنند. دستورات ما را قبول دارند. یک دانه از دستورات ما را زمین نمی گذارند. قبول دارند. َكَانُوا مُسْلِمِينَ این َكَانُوا مُسْلِمِينَ خیلی است. مسلمان اند. مسلمان اند. تسلیم فرمان ما هستند. این عالی ترین درجه مسلمانی است. عالی ترین درجه مسلمانی تسلیم در برابر خداست. حالا می خواستیم این را عرض کنیم. [در آیه بعد می فرماید] ادْخُلُوا الْجَنَّةَ أَنْتُمْ وَأَزْوَاجُكُمْ تُحْبَرُونَ شما و ازواج تان، حالا گاهی خانواده مومن همراه مومن اند. پس آنجا هم همراه مومن اند. اگر زن و فرزندش هم اهل ایمان هستند آنها هم همراه شخص مومن به بهشت می روند. ادْخُلُوا الْجَنَّةَ أَنْتُمْ وَأَزْوَاجُكُمْ تُحْبَرُونَ اگر زن و بچه آن مومن همراه او نباشند، ازواج آخرتی می شوند. شما و ازواج تان، همسرانتان شادمان وارد بهشت شوید. شادمان. بعد هم می فرماید که در بهشت چه می شود. يُطَافُ عَلَيْهِمْ بِصِحَافٍ مِنْ ذَهَبٍ وَأَكْوَابٍ همینطور مامور های بهشتی ولدان مخلدون، دور این آدم ها طواف می کنند. یک صحیفه های طلایی پر از نعمت می آورند. انگور بهشتی مزه سیب هم دارد. مزه گلابی هم دارد. همه مزه های خوب را دارد. بِصِحَافٍ مِنْ ذَهَبٍ، صحیفه هایی از طلا، سینی هایی از طلا، وَ فِيهَا مَا تَشْتَهِيهِ الْأَنْفُسُ هرچیزی که ممکن است کسی بخواهد. هرچه ایمانش هم بیشتر باشد، وجودش هم گسترده تر است. پس خواسته هایش هم بیشتر است. مثلا در یک آن هزارچیز بخواهد. در آن سینی ها آن هزار چیز هست. اگر ایمانش کمتر است، بسط وجودی اش کمتر است. خب صد تا چیزمی خواهد. خب در آن سینی های طلایی که به گرد آنان می گردانند، مَا تَشْتَهِيهِ الْأَنْفُسُ هرچه بخواهند. وَتَلَذُّ الْأَعْيُنُ انقدر آن سیب و گلابی و نعمت های بهشتی که برای آنها آورده اند، لذت بخش است، چشم های آنها لذت می برد و اشتهای آنها لذت می برد. وَأَنْتُمْ فِيهَا خَالِدُونَ همه این چیزها ابدی است. اینجا عرض کردم که اگر من سر یک چیزی شادمان شدم، نیم ساعت طول می کشد. یک ساعت طول می کشد. یکی لذت این دنیایی اش سراسر عمر طول می کشد. مگر عمر آدم چقدر است؟ اما آنجا آن چیزی که به دست می آید، آن شادمانی، آن لذت، لذت دیدن، لذت شنیدن، لذت چشیدن، اینها ابدی است. وَأَنْتُمْ فِيهَا خَالِدُونَ. بعد می فرماید وَتِلْكَ الْجَنَّةُ الَّتِي أُورِثْتُمُوهَا بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ این بهشتی است که به ارث به شما می رسد. به خاطر زحمت هایی که در دنیا کشیدی. چقدر برای مردم زحمت کشیدی؟ چقدر غصه آن گرسنه های بیابان های خراسان جنوبی، کرمان، یمن، گرسنه های یمنی، بیماران یمنی، چقدر غصه شان را خوردی؟ چقدر برایشان کار کردی؟ به آن مقدار این لذت ها و خوشی ها شادمانی ها اندازه ندارد. نمی توانیم بشماریم که یک، دو، سه، چهار، پنج. لَكُمْ فِيهَا فَاكِهَةٌ كَثِيرَةٌ مِنْهَا تَأْكُلُونَ. میوه های فراوان. همه خوشی ها. شما در یک آن از همه خوشی ها برخوردارید. مست شادمانی هستید. مست شراب پاک بهشتی هستید. مست مست مست... نمیتوانی بشماری. خب امروز را مبارک می دانیم. چون یک نقل از ازدواج حضرت امیرالمومنین و یعسوب الدین و حضرت سیده نساء عالمیان امروز است. امیدواریم که حاجت های همه ما و همه دوستان شان را به حرمت این دو بزرگوار، به حرمت شان که در خیال کسی نمی گنجد، برآورده کنند. همه غصه های ما را برطرف کنند. این بلای آزاردهنده، این ویروس منحوس را به حرمت این دو بزرگوار به شادمانی آن روزی که این دو بزرگوار به همسری هم درآمدند، برطرف کند. امن و عافیت به همه عالم اسلام، علی الخصوص عالم تشیع، مرحمت کند. امن و عافیت. عمر رهبر ما را طولانی تر کند. سلامت شان را کامل کند. توفیق شان را برای انجام وظایف بیشتر کند. بلا را از جان شان، از جان ایشان و از همه وابستگان به ایشان و همه خدمتگزاران به ایشان دور کند. امن و عافیت را برای ایشان بباراند. بر کشور ما بباراند. بر ما و وابستگان ما ساری و جاری بفرماید. هیچ بلایی برای دین ما قرار ندهد. نماز خوب نصیب ما کند. نماز خوب، تقوای مورد پسند خودش را نصیب ما بفرماید. تقوا را در جان ما نصیب ما بفرماید. به جاه محمد و آله. به جاه محمد وآله. صل علی محمد و آل محمد.