سوال:
سلام علیکم
برادر 22 ساله ای دارم که متاسفانه بسیار مغرور است. ایشان حتی نسبت به پدر و مادرم هم بی احترامی و دادوبیداد میکند و حتی اگر از بیرون بیایند و درازکش باشد بلند نمیشود و باید حتی والدینم به او سلام کنند. گاهی حتی ماشین را از پدرم میگیرد و میگوید چرا من پیاده بروم تو پیاده برو! و تمام اینها درحالی است که باید دیگران نهایت احترام را به او داشته باشند و برای خودش جایگاهی قایل است. و بارها شنیده ام که میگوید من هرکسی نیستم، من شخصیتی دارم و... . متاسفانه حالت روحی ایشان با حضورشان در دانشگاهی که نمیخواهم نامش را ببرم (این دانشگاه روحیه غرور را بیشتر میکند) بیشتر شده. و کلا حالت غرور در ظاهر ایشان هم نمایان است و همین امر کم کم باعث تنهایی ایشان در جمع خانواده و حتی ذوستان شده و میشود.
البته ذکر دو نکته حایز اهمیت است؛ پدرم در دوران کودکی و نوجوانی ایشان به شدت ایشان را تکریم میکرد و عتاب و خطابی در کاری نبود و ایشان به طور معمول اجازه هر عملی را داشت. حتی اگر نصف شب به منزل می آمد هم مورد سوال قرار نمیگرفت و این درحالی بود که حتی مادرم اجازه رفت و آمد به بیرون به راحتی نداشت و کلا برادرم جایگاه ویژه ای داشت. و مسیله دوم اینکه پدرم الان بر این عقیده است که ایشان ذاتا همین روحیه را دارد (باتوجه به اینکه برخی اطرافیانمیان چنین اند) و فقط باید با او با مماشات رفتار کرد و در برابرش سکوت کرد تا در محیط خانواده بماند و فرار نکند و یا بلایی سر خودش نیاورد.
حال سوال من این است که با ایشان باید چگونه رفتار کرد؟
والدینم در مقابلش چه کنند؟
آیا فرصت تربیت ایشان و تغییر ایشان تمام شده و فقط باید مماشات کرد؟
با تشکر فراوان