به نام خداوند مهربان
عرض سلام خدمت استاد گرامی
سؤالی داشتم مبنی بر روش رفع کردن ناامیدی. یعنی من دغدغه ام عبادت است و به تدریج در حال افزایش آن هستم ولی وقتی خودم را با بزرگان مقایسه می کنم به کلی از خودم ناامید می شوم. طوری که حتی به نظرم می آید هرگز به جایی نمی رسم. این ناامیدی باعث بازماندن من از عبادات سخت می شود. یعنی حتی رمق مرا برای نمازهای نافله می گیرد. چون احساس می کنم به جایی نمی رسم.
البته به خدای متعال امیدوارم ولی فکر می کنم بنده ی واقعی حضرتش نمی شوم مگر با یک معجزه از سوی خودش.
تشکر

حجت الاسلام  والمسلمين جاودان در جواب این سوال فرمودند:
« من دغدغه ام عبادت است » اگر مقصود زیادتی عبادت است دغدغه خوبی نیست . زیادتی اعمال خوب و یا بعبارت دیگر کثرت عبادات مطلوب نیست. کوشش باید در درستی عمل باشد. عمل صالح و عمل مقبول، هدف و مطلوب است نه عمل زیاد. لذا باید فکر زیادی عمل را بکنار بگذارید و بیشتر بفکر درستی و مقبولیت عمل باشید. آنچه این بنده پیشنهاد میکند در مرحله اول ترک معصیت کبیره و صغیره است که جدیترین شرط عمل صالح و درست است و در مرحله دوم جبران خرابی های گذشته است: نمازهای قضاشده و روزه های قضاشده و غیبت مردم و تهمت و تحقیر و تمسخر و بدهکاریهای مالی و... همه باید جبران بشود و حلالیت طلبیده شود. ترک گناه بطور کامل و جبران گذشته بطور کامل مقدمه است برای اینکه عمل، درست و مقبول بشود و از عمل درست آدم خسته نمیشود وبرای او نتیجه بخش خواهد بود و دیگر آدم نا امید نخواهد شد.