با سلام و عرض تبریک سال نو خدمت شما. بنده 16 سال سن دارم و در گذشته گناه کار بودم.یعنی مدام استمنا میکردم.بر خلاف اینکه در خانواده ای نیمه مذهبی و مدرسه ای کاملا مذهبی مشغول تحصیل هستم.ولی به لطف خدا و به برکت ابی عبدالله از محرم این عمل رو بعد چند سال بالاخره ترک کردم. غرض: بی زحمت دو تا سوال حیاتی داشتم:

 1)من روم نمیشود جلوی خانواده ام و کلا در خانه نماز بخوانم و خجالت میکشم.میدانم که من جلوی خدا میخوام بایستم و نباید از خلق خجالت بکشم ولی چه کنم...ولی بنده نماز ظهر و عصر رو در مدرسه مبخوانم و نماز صبح هم بی سر و صدا در منزل میخوانم.لطفا راهنمایی بفرمایید.

 2)بنده با یک فرد یک سال از بنده کوچکتر دوستم و با او عهد اخوت(صیغه برادری) خواندم.خیلی بیشتر از همه او را دوست دارم و شدیدا به او وابسته شدم به طوری که دغدغه های او دغدغه من شده و از همه غافل شدم تقریبا.خود او هم راضی است و با من صمیمی ست. ولی به یاد خدا هستم و او را فراموش نمیکنم و سعی هم دارم این رفاقت الهی باشد. و در کل علاقه ام به او خیلی شدید است. لطفا مرا راهنمایی بفرمایید. با تشکر یاعلی.

حجت الاسلام و المسلمین جاودان فرمودند:

سلام علیکم و رحمة الله

اول این که از این که توانسته ای به لطف خدا و به توفیق و مرحمت او توبه کنی خیلی شکر گزار باش. بعد از هر نماز مفصل شکر کن و بدان که بدون کمک او امکان این توبه نیست.

دوم اینکه من خجالت می کشم نماز بخوانم را من نمی فهم بگوئید یعنی چه؟ مگر خانواده شما نماز نمی خوانند؟ اگر نماز می خوانند که شما هم مثل آنها نماز می خوانی و این خجالت نخواهد داشت و اگر نماز نمی خوانند باز هم خجالت ندارد زیرا شما کار بدی نمی کنی در هر صورت صبح و ظهر و عصر را که می خوانی برای مغرب و عشاء یا به اطاق خودت برو و در را ببند و نمازت را بخوان و یا به مسجد محل برو و نماز بخوان در هر صورت سعی کن که نماز به هیچ وجه از دست نرود.

جواب سوال دوم اینکه اگر رفیق و دوست شما پسر خوبی است اهل گناه نیست دوستی شما انشاءالله مورد رضایت خداست و ادامه بدهید اما افراط در این کار خوب جایز نیست و افراط این است که مثلاً در حال نماز تمام فکر شما پیش اوست و از نماز چیزی نمی فهمی اگر این جور باشد زیاد است و به افراط رسیده باید کمی کمتر بشود و با کنترل بیشتری عمل بکنید.