با سلام خدمت استاد گرامی حاج آقا جاودان.لطفا بفرمایید چرا حضرت اباعبدالله اینقدر بالای سر پیکر مطهر حضرت علی اکبر گریستند بلکه از اسب خود را به زمین انداختند و با زانو حرکت کردند بسمت نعش علی اکبر.ما درتاریخ امام خمینی را داریم که وقتی خبر فوت فرزندشان حاج آقا مصطفی را آوردند انجور محکم و استوار فقط به عبارت انا لله و انا الیه راجعون بسنده کردند.خب امام حسین کجا و امام راحل کجا؟!آیا این صحبتها و گریه ها جلوی لشگر باعث ضعف حضرت و خدشه دارشدن عزت ایشان نبود؟کسیکه خدا دارد و توکلش به ذات احدی است چرا باید اونطور گریه و زاری کند.همچنین بالای سر حضرت ابالفضل(ع). انکسار ظهر چه دلیلی دارد برای مومن که تکیه گاهش به خدا وند مهربان و حکیم است؟باتشکر

حجت الاسلام و المسلمین جاودان فرمودند:

سلام علیکم و رحمة الله،

امام انسان کامل و جامع است و در مقام جمع الجمع است یعنی همه مراتب و ابعاد و عوالم را حفظ می کند مرتبه انسانیت، مرتبه ایمان و همه مراتب بعد و انسان کامل است و انسان کامل عادل به تمام معنا است. بنابراین درجه از عدالت، عدالت در تمام مراحل وجودش جریان دارد. او صاحب مرحله انسانیت هست و یک انسان برای فرزندش دل می-سوزاند و گریه می کند. پس امام در مرحله انسانیت برای فرزندش گریه می کند و باید گریه کند و دل بسوزاند. امام یک انسان مؤمن است و انسان مؤمن برای فقدان یک مؤمن دل می-سوزاند لذا امام برای حضرت علی اکبر بعنوان یک مؤمن دل می سوزاند و گریه می کند. اما اینکه از اسب خود بر زمین انداختند معلوم نیست حرف درستی باشد. البته در مراحل عالیه وجود امام نسبت به حادثه در نهایت رضایت و تسلیم و شادمانی بوده اند.
اما مرحوم امام خمینی رضوان الله علیه از آن درجه کمالی که امام حسین داشته-اند برخوردار نبوده است. و در درجۀ ایشان جز این کارها که کردند شایسته نبوده است. ایشان در مقام جمع است. در مقام جمع چون همه وجود آدمی معطوف به خدای تبارک است دیگر بلا را نمی بیند. مشکلات وجود ندارد آمریکا غلطی نمی تواند بکند ووو... مرگ فرزند هم هیچ چیزی نیست.