میرزای شیرازی اول( آ یت الله سید محمد حسن)دراوائل تحصیل در اصفهان نزدآیت الله شیخ محمد تقی(ره) صاحب حاشیه معالم درس خوانده وملا شده بود. البته بعد به خاطر آوازه ی نجف وبه امید تکمیل تحصیلات به نجف آمده ودر درس صاحب جواهر شرکت می کند؛شولی به حساب فضل ودانشی که یافته بود، این درس ایشان را اقناع نمی کند. گویا به اشاره ی کسانی به درس عمومی شیخ انصاری می رود. آن جا هم به همین منوال اورا راضی نمی کند. دیگر نا امید شده و می خواسته که بر گردد. ملا علی نهاوندی که از شاگردان باسواد شیخ بوده به حضور ایشان این مطلب را عرض می کند. شیخ ازاو می خواهد که بنوعی این طلبه ی جوان وفاضل وبا استعداد را به حضورش بیاورند. ملا علی نهاوندی وسیله ای جور می کند که با میرزای شیرازی به خدمت شیخ می رسند. شیخ مسئله ای از مسائل بیع فضولی را عنوان می کند. میرزا نظری می دهد. شیخ می فرماید: اگر قائل به کشف باشیم این بیان چگونه است،و بیانی می فرماید. میرزا میگوید :حرف درستی است. شیخ می فرماید:ولی به این مطلب، این اشکال وارد است،و اشکال را توضیح می دهد. میرزا عرض می کند : بلی این اشکال وارد است. بعد شیخ می فرماید: اگر اشکال را چنین جواب بدهیم چطور است؟ میرزا می بیند جواب قانع کننده است. شیخ بر آن جواب هم اشكال می کند،ومیرزا اشکال را تصدیق می کند. خلاصه هفت مرتبه،شیخ برمسئله استدلال می آورد ،وسپس به آن اشکال میکند،ودر تمام مراحل میرزا با آن فکر ونبوغ وفهم تصدیق می نماید.

در این جلسه میرزا می بیند که شیخ کسی نیست که بتوان او را رها کرد. شیخ هم که فهم و فضل میرزا را می بیند به او می گوید : شما در درس خصوصی شرکت کنید. پس از حضور میرزا در درس خصوصی، شیخ انصاری می فرماید: آن درس، درس عمومی بود،و من باید در سطح عموم بحث کنم، و این درس خصوصی است ،وبرای یک عده ی خاص،و به همین جهت سطح دو درس تفاوت دارد.