آیت الله سید محسن حکیم(ره)نقل می کنند:روزی در منزل آخوند ملا فتحعلی سلطان آبادی رضوان الله علیه جمعی ازفحول ازفضلای حوزه ی نجف جمع بودند از جمله:سید اسمائیل صدر،سید حسن صدرو حاج میرزا حسین نوری طاب ثراهم. آخوند ملا فتحعلی این آیه ی شریفه را تلاوت فرمود:«واعلموا ان فیکم رسول الله لو یطیعکم فی کثیرٍ من الامر لعنتم ولکنّ الله حبّب الیکم الایمان وکرّه الیکم الکفر...» [1]سپس بخش «حبّب الیکم» را انتخاب وبه تفصیل در باره آن سخن گفت ،وتفسیرش را بیان فرمود.بزرگان حاضر ابتداء مقداری توضیح خواستند،وقتی تفسیر روشن آیه بدست آمد ،خیلی برای حاضران شگفت آور بود،ودر این تعجب بودندکه چرا خودشان نتوانسته اند، این معنا به این زیبائی و روشنی را از آیه ی شریفه بدست آورند. فردا نیز همین جمع باز به نزد ایشان حاضر آمدند. دوباره همان آیه شریفه طرح و با تفسیری تازه تفسیر شد. باز هم ازایشان توضیح بیشتر خواستند، و سرانجام حیرت زده ازاین که چرا خودشان نتوانسته اند آن معنا را از آیه بفهمند باقی ماندند. روز سوم وروز چهارم تا سی روز هر روز تفسیر تازه ای از همان آیه وجمله طرح می شد، و هر روز حاضران از آن چه از آیه قابل فهم بود، ودلیل کافی داشت،و آن ها به آن متفرس نشده بودند، باشگفتی وحیرت مجلس را ترک می گفتند.

ایشان فرموده بود:گاهی احساس می کنم در دلم باز شده ودر آن مفاهیم قرآنی سرازیر شده است. در آن هنگام به شاگردانی که ممکن بود در کنار ایشان باشند،می فرمود :بنویسید.آن ها می نوشتند.هر چه می فرمود،فهم و تفسیر قرآن بود،همان نکات بدیع بود که گفته شد .ناگاه ممکن بود سخن ایشان قطع شود .می فرمود:آن دری که باز شده بود ،بسته شد.ذلک فضل الله یوتیه من یشاء