به نام خدا
عرض سلام خدمت استاد عزیز
سعی من در اخلاق خوب داشتن در رابطه با دیگران باعث می شود که مقداری با آن ها به گفتگو بنشینم و بخندم. همان طور که فرمودید این باعث بازماندن از ذکر می شود.
در عین حال حقیقتا برخورد خوب را در این می بینم و اگر غیر از این عمل کنم بدخلق تر خواهم بود. البته این موضوع فقط در برخورد با خانواده نیست؛ با بقیه هم همین طور است. فکر می کنم اگر تکلیفم روشن بشود بتوانم واقعا جلوی خودم را برای زیاد نخندیدن و حرف زدن بگیرم.
راه درست چیست؟
تشکر فراوان و التماس دعا

حجت الاسلام و المسلمین محمدعلی جاودان در پاسخ فرمودند:
سعی در اخلاق خوب اگرچه مقداری گفتگو و خنده هم بدنبال داشته باشد بد نیست و مانعی ندارد. این سخن گفتن و خندیدن را خود شما انتخاب کرده اید یعنی باحساب و کتاب است و اگر اینطور است مشکلی بوجود نمی آورد. سخن گفتن باحساب و کتاب و خندیدن باحساب و کتاب مانعی ندارد مهم اینست که این رفتار همه چیز شما را نبلعد و همه وقت شما را نگیرد و کاملا کنترل شده باشد در این صورت ضرری که ندارد بلکه سودمند هم میتواند باشد .مهم مسئله این است که همه چیز بر اساس دستور عقل و شرع باشد و من مغلوب نباشم و این سخت است و برای جوان هم شاید کمتر مقدور باشد.