سوال:
به نام خدا سلام علیکم. حاج آقا بنده با یک دوگانه ای مواجه هستم. در موقع هایی که زندگی را زیبا می بینم و حالت شکر دارم، حالت تضرع و گریه و احساس نیاز در من کمرنگ می شود، و بالعکس. به عنوان مثال بعضی موقع که رابطه ام با دوست صمیمی ام خوب و محبت آمیز است، نشاط و حس خوبی به من دست می دهد که احساس تنهایی و جز خدا کسی را نداشتن را در من کمرنگ می کند و در نتیجه احساس نیازم به مناجات را. ولی در عین حال در این حالت است که به علت راضی و شاکر بودن صمیمانه، احساس تمیزتر و شفاف تر بودن روحم را می کنم. حالت درست چیست و باید چه کنم؟