ما میگوییم که خدا تمام مخلوقات را خلق کرده است و این کار از صفت خلاقیت و فیاضیت او سرچشمه میگیرد و ما از او درخواست مخلوق شدن را نداشته ایم به عبارت دیگر ما از او نخواسته ایم که خلق شویم بلکه او به اراده خودش و به هر دلیل خصوصی، ما را خلق کرده است و حتما خود خداوند از این خلقت هدفی داشته و سودی برده است. ما در زندگی روزمره از کسی تشکر می کنیم که برای ما کاری را انجام دهد و ما به او پاداش نداده باشیم و یا خود آن شخص از انجام آن کار منتفع نشده باشد زیرا اگر پاداش یا انتفاع برای او حاصل شده باشد نیازی به تشکر نیست و تشکر ما یک چیز زائدی خواهد بود؛ بنابراین ما چرا و به چه دلیلی باید او را عبادت کنیم و او را حمد و ستایش کنیم؟

حجت الاسلام و المسلمین جاودان فرمودند:

خداوند از خلقت هدفی داشته است اما سودی نداشته و نخواسته و نبرده است. اقتضای جود و فیاضیت او خلقت جهان و انسان است، و او هدف اعلأ و نهائی جهان و انسان خواهد بود پس همه بسوی او که کمال مطلق است در حال حرکت هستند، و انا الیه راجعون و الیه الرجعی و الیه المنتهی.

ما در زندگی روزمره از کسی تشکر می کنیم که برای ما کاری را انجام داده باشد و هر کس برای ما کاری انجام داده باشد بر اساس یک نیاز یک حظ روحی یک لذت معنوی انجام داده، در واقع خود انجام آن کار برای او بهره اوست و در عین حال ما لازم می دانیم که از او تشکر کنیم ، و این تشکر در عقل و نزد عقلا پسندیده شمرده می شود. شکری که ما می کنیم در واقع به خودمان باز می گردد. نه او نیاز دارد و نه با شکر ما او افزوده می شود. بلکه تنها سودی که از شکر ما قابل تصور است به شکر کننده واصل می شود. اگر نماز بخوانیم اگر از سر شکر اطاعت خدا بکنیم و اگر شبانه روز زبان و جانمان در تشکر از خدا غرق باشد خود بهره مند خواهیم شد.

آیات شریفه قرآن مکرر این مسئله را تکرار کرده اند:

" ان احسنتم احسنتم لانفسکم و ان اسأتم فلها"(اسراء 7): اگر نیکی کنید به خود نیکی کرده اید، و اگر بدی به خود [بد نموده اید]

"لها ما کسبت و علیها ما اکتسبت"(بقره 286): آنچه [از خوبی] به دست آورده به سود او ، و آنچه [از بدی] به دست آورده به زیان اوست.