مسلمان ها به صحرای عرفات می روند و وقوف می فرمایند. دستورش این است که از سر اذان ظهر تا اذان مغرب در آن صحرا توقف کنند. وظیفه همین است. توقف. دعا بخواند، نماز بخواند. اینها دستور نیست. اگر کرد، کرده. خوش به حالش.

یک سلسله نیروهایی دارد که با کمک آنها به زندگی حداقلی حیوانی خودش ادامه می دهد و اگر آنها را نداشته باشد زندگی اش دوام نمی آورد. پس خدای متعال یک مجموعه نعمت هایی به انسان داده که انسان با آن بر روی زمین می ماند و ماندگاری خودش را ادامه می دهد.

عمل انسان سریع تر از اینکه به مخاطب او، به دشمن او، به دوست او، به کس دیگری که در برابر اوست برسد، به خودش می رسد. من به کسی حرف بدی زدم؟ آن کس آن حرف بد مرا شنید و دلش شکست. چقدر فاصله طول می کشد؟ این حرف بد من زودتر از او در خودم اثر می کند.

ما یک بلایی به نام کرونا داریم. یک بلایی بدتر از آن هم داریم، به نام ترس از کرونا. فعلا گرفتار این دوتا بلا هستیم. اگر همه ی مردم دست به دامان خدا بشوند و دعا کنند، نه یک بار! دعا کنند، التماس کنند، تزرع کنند به در خانه ی خدا؛ اگر همه، همگان، اکثریت دست به دعا بردارند، بلا دفع می شود.

از جانب خدا هیچوقت! هیچوقت و تحت هیچ شرایطی بدی نازل نمی شود. نحوست نازل نمی شود. بلا از طرف خداوند نازل نمی شود مگر اینکه من کاری کرده باشم.